Voordat ik iets vertel over hoe PRINS27|in het Koorenhuis omgaat met diversiteit, begin ik eerst bij mijzelf.
Mijn ouders zijn in de jaren ’60 vanuit Istanbul Turkije naar Nederland geëmigreerd als gastarbeiders. Dat maakt mij een zogeheten tweede-generatie allochtoon. Opgroeien met een andere culturele identiteit - in mijn geval Armeens en Turks - en tussen verschillende andere culturen is iets wat voor mij altijd heel gewoon is geweest, ook al had ik in mijn jonge jaren wel wat moeite om die verschillende identiteiten een plek te geven.
Van de maatschappelijke discussies en ontwikkelingen rond het thema culturele diversiteit, migratie, etc. kreeg ik pas iets mee toen ik rond de eeuwwisseling bij Cosmic Theater in Amsterdam ging werken. Er opende zich toen een hele nieuwe wereld voor mij. Een wereld waarbinnen ik ook mijn eigen culturele identiteit beter kon duiden. Cosmic Theater, inmiddels ter ziele gegaan en destijds onder leiding van John Leerdam, was landelijk gezien één van de pioniers op het gebied van diversiteit in de culturele sector. Wij richtten ons o.a. op het ontwikkelen van cultureel diverse makers, produceren en programmeren van voorstellingen over migratiethema’s en hadden een sterk cultureel diverse achterban. Al met al een mooie tijd bij Cosmic Theater en ik heb er een fundament kunnen leggen waar ik gedurende de rest van mijn loopbaan op heb kunnen bouwen.
De ombudsman van de gemeente Den Haag en Leidschendam-Voorburg heeft een sterk divers samengesteld klantenkring gelijk aan de diversiteit in die gemeenten.
Al die verschillen in inkomen, etniciteit, leeftijd, soorten problemen en opleiding vergen vaak maatwerk voor wat betreft benadering en probleemoplossing. Het maakt voor de ombudsman daarbij niet uit of het dan gaat om een uitkeringsmaatregel van €300 korting of een claim tegen de gemeente van enkele miljoenen.
Den Haag is een sterk internationaal georiënteerde stad die taal- en cultuurverschillen met zich meebrengt. Al onze medewerkers spreken redelijk Engels, Frans, Duits en in voorkomende gevallen doen we een beroep op de tolkentelefoon. De verschillende achtergronden brengen ook heel verschillende soorten beleving met zich mee van wat de overheid is en wat de ombudsman kan doen. Soms is nodig dat de ombudsman uitlegt dat hij niet hetzelfde werkt als een advocaat of een rechter en dat hij ook zeker geen zaken voor klagers bij de gemeente weet te ‘regelen’.
Het kantoor van de gemeentelijke ombudsman van Den Haag is momenteel negen mensen sterk. Daarmee behartigen we verschillende taken: naast het ombudswerk voor de gemeente Den Haag, ook dat van de gemeente Leidschendam-Voorburg, het werk van de jeugdombudsman en van de anti-discriminatievoorziening ‘Den Haag meldt’. Het werk wordt gedaan door een trainee, twee frontofficemedewerkers, vier klachtenbehandelaars en twee ambtsdragers. De ombudsman streeft er naar de samenstelling van het team divers te laten zijn. De een heeft een Surinaamse achtergrond, een ander heeft lange tijd op de Antillen gewoond maar voor de rest is “wit” sterk vertegenwoordigd. Deze eenzijdigheid wil de Ombudsman zeker proberen te verminderen door bij het opvullen van vacatures de diversiteit een belangrijke rol te laten spelen.
De allereerste blog op deze site mag ik schrijven; spannend en eervol tegelijkertijd. Het lijkt me leuk om het dicht bij huis te houden. Dat kan ik ook het beste. Veel leesplezier.
De Kessler Stichting is een organisatie waar veel verschillende mensen worden opgevangen. Het spreekt voor mij voor zich dat de mensen die er werken ook niet te veel op elkaar lijken. Zo krijg je vanzelf vragen, discussies en aanpassingen van beleid. En soms ook gedoe. Maar gedoe is goed, zeker als je dat een beetje coordineert, kadert of soms stimuleert. Mijn ervaring is dat mensen veel zelf kunnen oplossen zeker wanneer ze de ruimte voelen om elkaar aan te spreken, fouten te maken of te experimenteren. Talenten moeten hun kans krijgen. Zo hebben wij geen beschreven beleid om hoe om te gaan met diversiteit. Dat omgaan gebeurt in de dagelijkse praktijk en waar het dreigt het vast te lopen is het de verantwoordelijkheid van ons allen om het bespreekbaar te maken. Dat gaat met horten en stoten en leidt soms tot verrassende resultaten.